96.

Uwaga, ludzi o słabej cierpliwości prosimy o nie czytanie dalej.
 - Żeby nie było że nie ostrzegałam. Tak, to kolejna notka gorzkich żali i użalania się nad sobą Jonki. 

Rozumiem, że skoro czytasz te słowa to stwierdziłeś/-aś, że masz tą cierpliwość i siłę. Dobrze, w takim razie mniemam, że nie dostanę od Ciebie komentarza o treści typu ,,przestań się nad sobą użalać, jesteś żałosna" czy coś w ten deseń. W końcu to już druga taka notka w niezbyt długim odstępie czasowym... Po prostu siedzą we mnie teraz takie, a nie inne uczucia i chce je za pomocą słów wylać z siebie. Padło na tego bloga. W końcu... od czego go mam? Od tego by właśnie wylewać te wszystkie emocje i uczucia, które w danej chwili we mnie siedzą i buzują. I właśnie normalnie może bym o tym dziś nie pisała wcale, ale potrzebuję trochę upuścić emocji, trochę się wygadać i ogarnąć. Nawet nie musicie tego komentować czy czytać (tak, to Wasza kolejna szansa na wyjście z tego bloga zanim przejdę do konkretnego użalania się), ta notka jest bardziej dla mnie i dla tego bloga, piszę to tylko po to żeby napisać, wyrzucić z siebie. Żeby mi ulżyło, było trochę lżej. O.

No to zaczynam. Dziś o 10:00 miałam sesję z chłopakiem, który zgłosił się do mnie na maxmodels. Ostrzegałam go w sumie, że nie mam póki co żadnych pomysłów w głowie na zdjęcia, ale jeśli on jakieś ma, to będę więcej niż wdzięczna. Po prostu jeszcze nie przęłączyłam się na tryb ,,wakacyjnego twórczego myślenia". No ale Rafał napisał, że spoko, że coś wymyśli. No i spotkaliśmy się, ogólnie sam początek wypadł śmiesznie, bo umówiliśmy się w parku przy fontannie. Idąć przez park wydawało mi się, że kawałek dalej to chyba on idzie, ale nie miałam pewności, zwłaszcza że jak ja idę w okularach przeciwsłonecznych to nic nie widzę i ludzi nie poznaję. No więc nie chcąc się wygłupić, poszłam pod tą fontannę. Za kilka minut widzę tego samego chłopaka co wcześniej idącego w moją stronę. Oczywiście wpadłam w śmiech. Wymieniliśmy podstawowe grzeczności, cześć cześć, sorry, że się tak minęliśmy blablabla, jak tam wakacje etc. Po czym idziemy już w kierunku pierwszego przystanku (że tak to nazwę) i okazuje się, że R. zna Maksa i Stanley'a :) Pamiętałam, że Maks coś mi mówił o koledze z Żyrardowa, ale skąd miałam wiedzieć, że to On? :) No i było na prawdę miło, w ogóle chłopak pozytywny, fajnie się z nim gadało. Tylko no... - i tutaj się zaczynają schody - czuję, że ostro dałam dupy. W sensie... No nie wyszły te zdjęcia najlepiej. :( I jestem teraz podłamana. Mam w środku takie uczucie beznadziejności i bezużyteczności. Totalnie. Po prostu z mojej winy te zdjęcia wyszły... niezbyt. Bo R. bardzo fajnie pozował, w ogóle wyginał się w różne strony, no tutaj nie mam dużo do zarzucenia, nie jemu. Tylko sobie. W ogóle jak wróciłam do domu (jeszcze nawet nie spojrzałam na zdjęcia) i stwierdziłam... że może ja się w ogóle do tego nie nadaję? Może powinnam dać sobie z tym spokój i fotografować tylko te pieprzone zwierzątka i kwiatuszki? Bo tylko do tego się nadaje, choć i to nawet nie jest u mnie na ,,dobrym" poziomie. Jestem zła na siebie. W ogóle nawet nie potrafię tych uczuć nazwać. Rozmawiając z Klarysą na gg, powiedziała ona, że prawdopodobnie mam wrażenie że tak jakby zawiodłam oczekiwania tego chłopaka. I tak, dokładnie tak jest. Bo gdyby to były zdjęcia z Niente, no to spoko jakby nie wyszły, w końcu to mój chłopak, nic wielkiego by się nie stało, następnego dnia byśmy zrobili powtórkę. A tutaj to jednak jest ktoś obcy, ktoś kto zgłosił się do mnie po zdjęcia z nadzieją, że ,,coś z tego będzie"... Ale nie wiem czy będzie. Kilka zdjęć - teraz już je przeglądałam - się nada. Ale to są pojedyncze sztuki. Nawet mu powiedziałam, że jak coś to go przepraszam, w sumie to mój pierwszy raz, a wiadomo pierwszy raz albo boli albo jest trudny albo wiadomo. No mi ten pierwszy raz nie wyszedł. Na odchodne też dodałam, że jak coś, to mam nadzieję, że pomimo tego ciężkiego startu, może i niezbyt udanego, będzie ten ,,drugi raz". Mam nadzieję...

No więc tak, właśnie mam taki totalny brak wiary w siebie. Nie żebym wcześniej w siebie wierzyła... Ale to i tak, jest gorzej niż było. Boli mnie to w środku. Zawiodłam siebie, zawiodłam co gorsza jego. Aż normalnie teraz zastanawiam się czy w ogóle powinnam iść z Niente na tą sesję (dziś, później mamy iść, jak przyjedzie do mnie). Bo pewnie i tak nie wyjdzie i tak. Czuję się beznadziejna i totalnie do niczego. I dlatego właśnie piszę tą notkę. Bo chciałam to z siebie wywalić przed sesją z Niente. Hm... Ale jednak chyba mi się to nie udało. :( Ani trochę ,,lżej" się nie czuję. Może to też dlatego, że tak naprawdę nie potrafię znaleźć słów odpowiednich by to wszystko Wam opisać. No i właśnie w tym momencie, tylko utwierdziłam się w fakcie że jestem beznadziejna i do niczego. O. Więc lepiej skończę pisać, bo zamiast sobie pomagać, to tylko się dobijam i ściągam głową w dół.

...Przepraszam za tą ↑ notkę.

- - -

mood: ... ↑ widać chyba powyżej ;<

listening to: John Legend - Rolling in the deep. ♥♥♥

reading: muszę jakąś wybrać i zacząć czytać.

watching: rozpaczam z powodu braku jakiegokolwiek ,,mojego" serialu. ;c

playing: theme hospital ('97) na zmianę z hocus pokus ('94)
drinking: herbatka.

eating: -.